Home
Vrijdag 14 mei 2010
Ik had een romantisch weekendje geboekt in Oostende. We zijn vrijdagnamiddag vertrokken, eerst een namiddagje welnessen en nadien in-gechecked in onze suite in de Thermae Palace in Oostende met zicht op zee.
Ha ha, ik had Sara wijsgemaakt dat ik ergens een kamer had geboekt, maar dat ze zich er niet te veel moest van voorstellen omdat ik niets deftig had gevonden dat nog vrij was. Ze keek nogal toen ik de deur van de suite opendeed… en vooral toen ze de fles champagne had gespot!! Je kent ze hé, bubbels en ze is content!
We hebben genoten van de zonsondergang met een glaasje champagne, terwijl ik me afvroeg: 'Zou ze nu al iets vermoeden??'.
Sara helemaal ontspannen en ik bloednerveus zijn we uiteindelijk vertrokken naar Restaurant 'Villa Maritza', op de dijk in Oostende, waar ik een tafeltje had gereserveerd. Ik herinner me niets meer van het eten, noch van onze gesprekken, want kon mijn zenuwen nog moeilijk bedwingen.
Tussen het hoofdgerecht en het dessert moest ik even naar het toilet, althans dat is wat ik Sara had wijsgemaakt. Ik had de eigenaar vooraf al laten weten dat ik mijn liefje ten huwelijk wilde vragen in het restaurant. Toen ik zogezegd naar het toilet ging, liet ik, via een kelner, de verlovingsring aan de kok bezorgen. Beetje riskant, toch? Ik ging weer aan tafel zitten, Sara vermoedde niets. Ik was erg zenuwachtig. Het bleef maar duren… ik dacht: ,,Ze zijn de ring kwijt.” of, erger nog: "ze zijn er met de ring vandoor - en bijgevolg met mijn spaarcenten!".
Op een gegeven moment kwam de kelner dan toch met ons dessert. Ons bord was bedekt met een zilveren stolp die met veel bravoure werd opgelicht…
Op mijn bord lag een dessert, maar bij Sara lag een grote bol gemaakt uit suikergoed. Alsof ze nooit anders had gedaan, kreeg m'n schatje die bol meteen open! Nog voor ik het goed en wel besefte had ze het witte doosje al in haar handen, zodat ik een tijgersprong moest wagen om nog op tijd te zijn. Maar het is gelukt: ontroerd en - zoals het hoort - op de knieën heb ik het haar gevraagd.
Hoe ik het heb gevraagd en wat ze heeft gezegd, ik ben het allemaal kwijt! Ik herinner me wel nog die oogjes bij het zien van die ring waarnaar ze stiekem wel al lang had verlangd. Ik zag meteen dat ik goed had gekozen. Ze straalde, misschien wel nog meer dan die solitaire!!
Nadien zijn we via het strand, op onze blote voeten naar het hotel 'gezweefd'. Vooral ik dan, want de laatste twee uur had ik vreselijk afgezien door de zenuwen. Toen we bijna aan het hotel aangekomen waren, heb ik Sara bekend dat ik me ongelooflijk opgelucht voelde en dat ik blij was dat er niet teveel pottenkijkers waren die mijn aanzoek hadden gezien. Dat vond ze een hele goeie mop, want volgens haar had iedereen in het restaurant mijn aanzoek gezien. Terwijl ik - in trance - niets in de gaten had, was iedereen recht gaan staan, gevolgd door een luid applaus. Tot op de dag van vandaag weet ik nog altijd niet of dat nu echt zo is gegaan of dat m'n schatje dit heeft verzonnen…
Koen
Ik had een romantisch weekendje geboekt in Oostende. We zijn vrijdagnamiddag vertrokken, eerst een namiddagje welnessen en nadien in-gechecked in onze suite in de Thermae Palace in Oostende met zicht op zee.
Ha ha, ik had Sara wijsgemaakt dat ik ergens een kamer had geboekt, maar dat ze zich er niet te veel moest van voorstellen omdat ik niets deftig had gevonden dat nog vrij was. Ze keek nogal toen ik de deur van de suite opendeed… en vooral toen ze de fles champagne had gespot!! Je kent ze hé, bubbels en ze is content!
We hebben genoten van de zonsondergang met een glaasje champagne, terwijl ik me afvroeg: 'Zou ze nu al iets vermoeden??'.
Sara helemaal ontspannen en ik bloednerveus zijn we uiteindelijk vertrokken naar Restaurant 'Villa Maritza', op de dijk in Oostende, waar ik een tafeltje had gereserveerd. Ik herinner me niets meer van het eten, noch van onze gesprekken, want kon mijn zenuwen nog moeilijk bedwingen.
Tussen het hoofdgerecht en het dessert moest ik even naar het toilet, althans dat is wat ik Sara had wijsgemaakt. Ik had de eigenaar vooraf al laten weten dat ik mijn liefje ten huwelijk wilde vragen in het restaurant. Toen ik zogezegd naar het toilet ging, liet ik, via een kelner, de verlovingsring aan de kok bezorgen. Beetje riskant, toch? Ik ging weer aan tafel zitten, Sara vermoedde niets. Ik was erg zenuwachtig. Het bleef maar duren… ik dacht: ,,Ze zijn de ring kwijt.” of, erger nog: "ze zijn er met de ring vandoor - en bijgevolg met mijn spaarcenten!".
Op een gegeven moment kwam de kelner dan toch met ons dessert. Ons bord was bedekt met een zilveren stolp die met veel bravoure werd opgelicht…
Op mijn bord lag een dessert, maar bij Sara lag een grote bol gemaakt uit suikergoed. Alsof ze nooit anders had gedaan, kreeg m'n schatje die bol meteen open! Nog voor ik het goed en wel besefte had ze het witte doosje al in haar handen, zodat ik een tijgersprong moest wagen om nog op tijd te zijn. Maar het is gelukt: ontroerd en - zoals het hoort - op de knieën heb ik het haar gevraagd.
Hoe ik het heb gevraagd en wat ze heeft gezegd, ik ben het allemaal kwijt! Ik herinner me wel nog die oogjes bij het zien van die ring waarnaar ze stiekem wel al lang had verlangd. Ik zag meteen dat ik goed had gekozen. Ze straalde, misschien wel nog meer dan die solitaire!!
Nadien zijn we via het strand, op onze blote voeten naar het hotel 'gezweefd'. Vooral ik dan, want de laatste twee uur had ik vreselijk afgezien door de zenuwen. Toen we bijna aan het hotel aangekomen waren, heb ik Sara bekend dat ik me ongelooflijk opgelucht voelde en dat ik blij was dat er niet teveel pottenkijkers waren die mijn aanzoek hadden gezien. Dat vond ze een hele goeie mop, want volgens haar had iedereen in het restaurant mijn aanzoek gezien. Terwijl ik - in trance - niets in de gaten had, was iedereen recht gaan staan, gevolgd door een luid applaus. Tot op de dag van vandaag weet ik nog altijd niet of dat nu echt zo is gegaan of dat m'n schatje dit heeft verzonnen…
Koen